Van The USA naar Seattle USA, via Canada
28 juli 2013 - Lynnwood, Washington, Verenigde Staten
Het rustige middagje aan Lake McDonald was prettig, met de te overbruggen 1.000 kilometer in het vooruitzicht. Nu lijkt zo'n afstand in 2 dagen niet veel, maar door de bergen kom je niet boven een gemiddelde snelheid van ca. 70 km/uur. De reis is pittig, maar de omgeving van Kootenai National Forest vergoedt veel. Nu kennen we de mooie natuur wel een beetje, toch blijft het prettiger kijken dan naar saai asfalt en/of industrie. Ook kennen we ondertussen de vele borden met "pas op, overstekend wild". Helaas komen we er nu achter dat er meer geweest zijn die de borden niet serieus namen, gezien de vier dode (jonge) herten aan de kant van de weg. Even later schrikt Peter op uit zijn "cruise control modus" en gaat vol in de remmen voor twee overstekende herten. Vanaf nu letten wij scherpet op de borden.
Richting de grens volgt broer, zwager en oom Sven ons trouw. Na een korte drinkpauze vertrekt hij iets later en geeft flink gas om ons bij te halen. Als dat gelukt is verschijnt er een wagen van een State Trooper (gewoon politie dus) en gaat met zwaailichten aan tussen ons in rijden. Wij stoppen langs de kant van de weg en de State Trooper stopt achter ons. Sven geeft gas en verdwijnt achter een heuvel uit ons zicht. Wij reden iets te hard meldt de officier, maar eigenlijk de persoon achter ons nog harder en die moest hij hebben. Hij had echter al door dat we bijelkaar hoorden. Na een vragenvuur en uitgebreide controle van papieren konden we met een compliment als afsluiter (you're well organized) zonder boete verder rijden. Nu hadden we verwacht dat Sven voorbij de heuvel op ons zou wachten. We zagen hem echter pas terug 30 km verder aan de grens. Daar hebben we hem verteld over iets wat de State Trooper ons ook zei: "He owes you dinner." Met lichte tegenzin is dit later geregeld.
Ondanks dat het een lange rit is, kun je nog steeds kiezen uit een "normale" en een toeristische route. Peter had besloten op deze lange warme dag toch voor de laatste te gaan. Het was een mooie route langs Kootenay Lake. Hier kun je niet om heen, maar wel halverwege over met een ferry. Dat is natuurlijk weer een extra ervaring. De eerste ferry was al snel vol en we konden in/bij de auto een dik uur wachten op de volgende. Gelukkig was de temperatuur maar net boven de 30 graden.....
De boottocht over Kootenay Lake was uiterst plezierig en met een welkom briesje heerlijk verkoelend. Het hotel in Castlegar heeft een zwembad en toen was Thijmen de vermoeiende reis snel vergeten.
De volgende ochtend waren we nog niet helemaal uitgerust, maar daar gingen we weer. De route ging langs de grens, op Canadese bodem, richting Vancouver. De rustpauze was in Osoyoos, met de mooiste omgeving van deze dag. De overige plaatsen die we onderweg passeerden, o.a. Princeton en Hope, waren minder groot en boeiend dan vooraf gedacht. De shopplannen van Nathalie moesten even wachten. Abbotsford (ca. 40 km voor Vancouver) was een goede eindbestemming van de dag. In het Ramada Plaza konden we prima bijkomen. Eten op kosten van de overtreder, zwemmen voor de kleine man, loopband voor de wannabe sportman en gewoon rust voor the Dutch lady, die genoot van het lang verwachte bericht: "It's a boy!".
Vorig jaar april zijn vrienden, Marco en Claudia, geemigreerd naar Vancouver. Zij kennen die omgeving nu al redelijk, maar ook de omgeving net over de grens. Zij kwamen deze ochtend naar Abbotsford om daar via een kleine grenspost naar de Verenigde Staten te gaan. Het eerste plaatsje dat we tegenkwamen heette Lynden. Een dorp dat ooit gesticht was door Nederlanders en daar is niet aan te ontkomen. Vele Nederlandse namen kwamen we tegen. In "The Dutch Bakery" hebben we lekker en gezellig gegeten en we hadden natuurlijk heel wat te bespreken. Na Lynden gingen we verder naar Bellingham. Dit is een vrij grote plaats en waar Nathalie tegen de zin van Thijmen in even in winkels wilde gaan kijken, ging meneer als enige met iets weer naar buiten. Van zijn eigen spaarcentjes kocht hij "Phineas and Ferb" schoenen. Na (tijdelijk, want we zien ze nog een keer) afscheid te hebben genomen van Marco en Claudia vervolgden we onze weg naar Anacortes.
Het doel in Anacortes was "whale-watching". Dat ik hier niets over vertel zegt genoeg lijkt me. Waarschijnlijk ga ik er nog wel op terugkomen, want dinsdag 30 juli zijn we er weer. Woensdag kwamen we aan in Lynnwood, net boven Seattle, waar we wat langer gaan blijven.
Richting de grens volgt broer, zwager en oom Sven ons trouw. Na een korte drinkpauze vertrekt hij iets later en geeft flink gas om ons bij te halen. Als dat gelukt is verschijnt er een wagen van een State Trooper (gewoon politie dus) en gaat met zwaailichten aan tussen ons in rijden. Wij stoppen langs de kant van de weg en de State Trooper stopt achter ons. Sven geeft gas en verdwijnt achter een heuvel uit ons zicht. Wij reden iets te hard meldt de officier, maar eigenlijk de persoon achter ons nog harder en die moest hij hebben. Hij had echter al door dat we bijelkaar hoorden. Na een vragenvuur en uitgebreide controle van papieren konden we met een compliment als afsluiter (you're well organized) zonder boete verder rijden. Nu hadden we verwacht dat Sven voorbij de heuvel op ons zou wachten. We zagen hem echter pas terug 30 km verder aan de grens. Daar hebben we hem verteld over iets wat de State Trooper ons ook zei: "He owes you dinner." Met lichte tegenzin is dit later geregeld.
Ondanks dat het een lange rit is, kun je nog steeds kiezen uit een "normale" en een toeristische route. Peter had besloten op deze lange warme dag toch voor de laatste te gaan. Het was een mooie route langs Kootenay Lake. Hier kun je niet om heen, maar wel halverwege over met een ferry. Dat is natuurlijk weer een extra ervaring. De eerste ferry was al snel vol en we konden in/bij de auto een dik uur wachten op de volgende. Gelukkig was de temperatuur maar net boven de 30 graden.....
De boottocht over Kootenay Lake was uiterst plezierig en met een welkom briesje heerlijk verkoelend. Het hotel in Castlegar heeft een zwembad en toen was Thijmen de vermoeiende reis snel vergeten.
De volgende ochtend waren we nog niet helemaal uitgerust, maar daar gingen we weer. De route ging langs de grens, op Canadese bodem, richting Vancouver. De rustpauze was in Osoyoos, met de mooiste omgeving van deze dag. De overige plaatsen die we onderweg passeerden, o.a. Princeton en Hope, waren minder groot en boeiend dan vooraf gedacht. De shopplannen van Nathalie moesten even wachten. Abbotsford (ca. 40 km voor Vancouver) was een goede eindbestemming van de dag. In het Ramada Plaza konden we prima bijkomen. Eten op kosten van de overtreder, zwemmen voor de kleine man, loopband voor de wannabe sportman en gewoon rust voor the Dutch lady, die genoot van het lang verwachte bericht: "It's a boy!".
Vorig jaar april zijn vrienden, Marco en Claudia, geemigreerd naar Vancouver. Zij kennen die omgeving nu al redelijk, maar ook de omgeving net over de grens. Zij kwamen deze ochtend naar Abbotsford om daar via een kleine grenspost naar de Verenigde Staten te gaan. Het eerste plaatsje dat we tegenkwamen heette Lynden. Een dorp dat ooit gesticht was door Nederlanders en daar is niet aan te ontkomen. Vele Nederlandse namen kwamen we tegen. In "The Dutch Bakery" hebben we lekker en gezellig gegeten en we hadden natuurlijk heel wat te bespreken. Na Lynden gingen we verder naar Bellingham. Dit is een vrij grote plaats en waar Nathalie tegen de zin van Thijmen in even in winkels wilde gaan kijken, ging meneer als enige met iets weer naar buiten. Van zijn eigen spaarcentjes kocht hij "Phineas and Ferb" schoenen. Na (tijdelijk, want we zien ze nog een keer) afscheid te hebben genomen van Marco en Claudia vervolgden we onze weg naar Anacortes.
Het doel in Anacortes was "whale-watching". Dat ik hier niets over vertel zegt genoeg lijkt me. Waarschijnlijk ga ik er nog wel op terugkomen, want dinsdag 30 juli zijn we er weer. Woensdag kwamen we aan in Lynnwood, net boven Seattle, waar we wat langer gaan blijven.
Foto’s
1 Reactie
-
Tanja:1 augustus 2013Ontzettende globetrotters, wegpiraten, levensgenieters etc. Chapeau voor de schrijfstijl trouwens, leest lekker weg. Mis miss Naatje wel!
